Z punktu widzenia programu nagrania odczuwa się pełnię symetrii. Pierwszy (1.) i ostatni (8.) utwór zbioru to Saroya, gdzie znajdujemy zapowiedź rytmicznego falowania z w tle z chórem oraz solowymi wejściami przypominającymi zawodzenie i repetycje. Odbywa się to w klimacie spokoju i zadumania, akcentowanego za każdym razem metalicznymi pociągnięciami. Obie części otacza sześć centralnych pozycji programu muzycznej pielgrzymki. Są w całej swej kwintesencji na wskroś indyjskie. W Cosmo-Bali-tan (2.) rytm lutni i sitaru wspomaga wirtuozerska partia solowa gitary, podającej wiodącą linię melodyczną. Funky Guru (3.) zapewne sprawiło jak najlepsze wrażenie w odbiorze recenzenta „The Times of India” jako najbardziej indyjskiego motywu muzycznego. Tempo narasta w najdłuższym utworze części środkowej Kazana (8 min. 1 sek.). Odczuwalny żywszy rytm powstrzymuje, coraz skuteczniej, sitar, a stałe recytatywy (jakby sekwencje pytań i odpowiedzi) wprowadzają pogodny nastrój, podkreślany recytatywami wokalnymi. Na mnie największe wrażenie wywarł Sarang Solitaire. Cały utwór wypełnia skandowany śpiew kobiety. Ona swoim nastrojem skutecznie przeciwstawia się w formie muzycznej sprzeczki z tonom zawirowań sitaru, które każdorazowo kończą się grymaśnymi dysonansami.