Nie niknie zainteresowanie czytelnika polskiego baśniami i opowieściami Azji wschodniej, zwłaszcza gdy odczytują w ich przekazie literackim głębię filozofii Wschodu. Dlatego warszawskie Wydawnictwo „Sic!” czujnie zareagowało poprzez szybkie opublikowanie w 2003 r., wydanego we Francji o rok wcześniej, zbioru najpiękniejszych opowieści, baśni i bajek zen (Henri Brunel, Les Plus Beaux Contes Zen, Paris 2002, ęditions Calmann-Lęvy). Szeroki zasięg oddziaływania buddyzmu sprawia, że ślady literackie inspirowane buddyzmem mają również szeroki krąg terytorialny obejmujący Japonię, Chiny, Wietnam, Tybet i Nepal aż po Indie. Autor tego zbioru przez ponad 30 lat nauczał hatha-jogi i jest autorem wielu książek o ptakach, modlitwie i relacji pomiędzy mistrzem a jego uczniem. Proste szczęście w tych opowieściach płynie z doświadczenia życia, a cudowność ukryta w codzienności osiągana jest techniką paradoksu i zaskoczenia. Ta droga docieramy do świeżości, którą poznaliśmy w swoim dzieciństwie. Enigmatyczne przesłanie zen jest wyjątkowo czytelne. Oddala nas ono od zwykłych sposobów myślenia przekazując nam ponad ideami i słowami prawdę trafiającą w serce człowieka (s. 103).

Na antologię składają się 82 małe rozdziały o objętości od 1 do 8 stron, wśród których tylko 7 rozdziałów to baśnie indyjskie, zaś 3 inne opierają się na realiach religijnych Indii (R 71, 73 i 78). Najwymowniejsze jest jednak to, że jedna z baśni indyjskich (R 59) dała tytuł „Budda i kwiat” całej książce. Opowieść zaczyna się w czasach najdawniejszych w porównaniu z całym zbiorem – w VI w. p.n.e., kiedy to Siddarhta zwany też Gautamą albo Siakiamunim, czyli Przebudzonym, Buddą, skończył 80. rok życia. Minęło 60 lat od dnia, w którym po raz pierwszy przemówił w Parku Gazeli z Samath koło Benaresu siadając pod drzewem figowym wiecznego powrotu. Tej nocy Budda, po przyjęciu pozycji kwiatu lotosu właśnie pod figowcem, pod tarczą księżyca jako Błogosławiony opuścił swoją śmiertelną powłokę i odszedł do swoich. Wtedy jego ulubiony uczeń Ananda poprosił mistrza o wytłumaczenie sensu swojej nauki. W obecności 5000 osób przedłużył milczenie, lecz potem powolnym ruchem zerwał zwyczajny polny kwiat i z uśmiechem ujął go delikatnie kciukiem i palcem wskazującym, wolno obracając. Tym sposobem zamknął cykl swoich ponownych narodzin i osiągnął spokój wiecznego Atmy.

Pozostałe baśnie indyjskie to „Kto jest prawdziwym Roshim?” o kutwie i harpagonie (R 17); „Lekarz, lis i wąż” z państwa Jambdivida (R 36); „Młody mnich” kuszony smakiem bengalskich bardzo słodkich, zanurzanych w syropie, ciasteczek rasgoulas (R 57); „Byk i sto wozów z kamieniami” jak to Budda jako Siakiamuni w jednym z poprzednich wcieleń przybrał postać niedużego cielaka (R 61); „Młoda królowa nie kochała króla…” zasmucając ludzi i zwierzęta w maleńkim królestwie na północy Indii (R 67) oraz „Wielka bitwa” króla Yuddichtiry, dowódcy 7 pułków po 100 000 piechurów 65 000 jeżdżców, 20 000 wozów i 20 00o słoni (R 72). Czyta się je z zachwytem kulturą zen. Ale nawet nie wnikając w szczegóły duchowe tych opowieści zaznajemy rozkoszy dotykania wielu stuleci i mądrości wielu pokoleń.