Tytułowe imię Mircea nawiązuje do imienia filozofa i religioznawcy Mircei Eliadego (9 III 1907-22 IV 1986) i jest niejako rewanźem wobec tego wybitnego Rumuna ze strony bengalskiej pisarski - autorki prezentowanej powieści. Jej imię bowiem stało się tytułem, napisanej przez niego autobiograficznej powieści miłosnej „Majtreji” z roku 1933 (wydanie polskie w 1988 r.). Obydwoje tytułowych bohaterów jawi się jednocześnie naprzemienne autorami dwóch, podobnych w swoim załoźeniu ksiąźek biograficznych. Ona była córką znanego filozofa indyjskiego Surendranatha Natha Dasgupty (1885-1952), pod którego kierunkiem Mircea Eliade w latach 1928-1931 studiował na Uniwersytecie w Kalkucie filozofię indyjską i któremu potem zadedykował swoje dzieło „Joga. Nieśmiertelność i wolność”.

Przyczyną napisania „Mircei” (Na Hanyate) stała się chęć przeprowadzenia polemiki z autorem „Majtreji”. Autorka uczyniła to ze znacznym opóżnieniem, bo aź czterdziestoletnim. To nie tylko jednak kontestacja egzotycznego romansu zagranicznego studenta z bengalska dziewczyną z dobrego domu. Na kartach powieści natrafiamy na wspomnienia autorki o domu rodzinnym, o przyjażni z indyjskim poetą, prozaikiem, filozofem, myślicielem tworzącym po bengalsku, a poza tym kompozytorem i malarzem Rabindranathem Tagore, a właściwie Rabindranathem Thakurem (7 V 1861-7 VIII 1941). Zasłynął on otrzymaniem w 1913 r. literackiej nagrody Nobla. Sporo dowiadujemy się teź o obyczajach indyjskich w konwencji filmu „Lata dwudzieste – lata trzydzieste”. Odczytać łatwo wyznanie Devi o nieśmiertelności duszy, tak podobne do filozoficznego przesłania jej nie źyjącego juź od 22 lat ojca (ksiąźka bowiem ujrzała światło dzienne w 1974 r.).

Co wyróźnia bengalska powieść, to nade wszystko fakt uhonorowania jej nagrodą Sahitya Akademi, stanowiącą najwyźsze wyróźnienie literackie w Indiach.